Storytelling in de Noordoostpolder

Storytelling en vluchtelingen. Een krachtige combinatie. Want verhalen die raken zijn het beste uitgangspunt voor een goed gesprek. Beter dan hysterische tweets of (te) korte nieuwsberichten. Veel onderwerpen lenen zich voor een verhaal dat raakt. En dit onderwerp zeker. Want in de politiek en in het nieuws wordt iets te vaak gepraat over holle cijfers in plaats van over mensen.

Verhalenvanger

Woningcorporatie Mercatus en Welzijnsorganisatie Carrefour uit Emmeloord voelden het net zo. En daarom vroegen ze mij als storyteller de regio in te duiken. Op zoek naar verhalen. Van statushouders die hier nog niet zo lang of juist al een tijdje zijn. Van vrijwilligers die ze helpen, buren die ondersteunen en buren die zich zorgen maken. Ik werd de verhalenvanger van de Noordoostpolder. Verhalen die gedeeld zijn in de Visie Integratie Statushouders als startpunt voor nieuw beleid. Beter beleid, menselijker beleid. Beleid dat beter aansluit bij de beleving van mensen. Mooi werk.

Zelfgebakken koekjes

De weg naar Emmeloord ziet er elke keer anders uit. De eerste keer is het zonnig, staan de windmolens vrolijk te draaien en klotst het IJsselmeer zachtjes tegen de dijk. Een andere keer zie ik geen hand voor ogen als ik door het donker in de dichte mist met bibberende handjes achter het stuur naar huis kruip. Weer of geen weer, elke keer rij ik met een hoofd vol vragen heen en met een hoofd vol verhalen terug.

Ik krijg heel veel zelfgebakken koekjes bij het Irakese gezin dat zich meer dan thuis is gaan voelen in de polder. “Als we op familiebezoek zijn geweest in Duitsland en we rijden het vlakke land weer binnen dan komen we helemaal tot rust.” Ik spreek de man die tijdens het tuinieren bij een vriend even de tijd neemt om op een bankje van de zon te genieten met de Iraanse man die op de boerderij wordt opgevangen. “Dat is integratie, voelen dat je niet alleen bent in je nieuwe land.” Ik luister stil naar het indrukwekkende vluchtverhaal van een Syrische man die tot twee keer toe in een gammel bootje stapte. “De eerste keer stuurden ze me terug, maar in Turkije konden wij als Koerden ook niet blijven.”

Engelengeduld

Met de buurvrouw die zich zorgen maakt, drink ik een kopje thee in haar keuken. Ze vraagt zich af of het nou zo handig is om de grote eengezinswoning naast haar aan een alleenstaande jonge statushouder te geven. “Hij kan het niet onderhouden, alles verloedert. Dat is toch zonde.” Ik voel me machteloos bij de jonge meiden uit Eritrea die vergeefs op hereniging met hun man wachten. En ik heb bewondering voor de medewerkster van VluchtelingenWerk die met handen en voeten en bijbehorend engelengeduld de vrouw helpt die echt niet naar de kaakchirurg wil om een kies te trekken. “Die artsen denken: ach een vluchteling, zal wel niet verzekerd, zijn dan doen we ’t even snel en praktisch.”

Kern van communicatie

De verhalen kregen vorm, er kwamen foto’s bij. En de beleidsmakers hadden na het lezen van de artikelen een heel ander gesprek. Het ging even niet over de eigen diensten, de regels en de voorzieningen. Het ging over levens van mensen. Die bijvoorbeeld een netwerk missen in dit nieuwe land waardoor ze de aansluiting met werk niet kunnen vinden. Die zich de hele dag ziek voelen door de zorgen om hun man of moeder die nog dáár zit. Mijn werk zit erop. De verhalen echoën nog na en ik ben als contentspecialist en oud-journalist maar weer eens bevestigd in mijn overtuiging dat verhalen de kern zijn van welke vorm van communicatie dan ook.

Lees meer over dit project.